Tritomegas sexmaculatus:
Głowa bardziej wydłużona, niż u poprzedniego T. bicolor (szczególnie w części przed oczami); nadustek tej długości co policzki lub nieznacznie od nich dłuższy, na szczycie całkowicie wolny. Tylnoboczne rogi przedplecza zawsze jednolicie ciemno ubarwione. Membrana ciemna, czerwonobrązowa lub kasztanowa. Długość ciała 6,0-8,8 mm.
Gatunek śródziemnomorski, jego główny areał występowania obejmuje południowe i centralne części Europy. Występuje w siedliskach silnie nasłonecznionych, a za jego podstawową roślinę żywicielską uznaje się mierznicę czarną Ballota nigra. Często również można spotkać go na Mentha longifolia, Marrubium peregrinum, Urtica dioica, Parietaria officinalis, oraz na różnych gatunkach jasnoty Lamium. Przyjmuje się, iż zimują osobniki dorosłe pojedynczo w ściółce lub w detrytusie, ale najnowsze badania sugerują, że w licznych populacjach tego gatunku przy niezbyt sprzyjających warunkach pogodowych część populacji może zimować w postaci larwalnej. Po przezimowaniu pierwsze osobniki pojawiają się w maju, a do kopulacji dochodzi na przełomie maja i czerwca, lub w czerwcu; rozwój larw jest bardzo długi, a ostatnie stadia odławiane są jeszcze w drugiej połowie września. Dorosłe osobniki nowego pokolenia można spotkać jeszcze nawet pod koniec października. Do niedawna gatunek ten uznawano za typowo kserotermiczny, ale coraz częściej jest on spotykany również w miastach, głównie w silnie nasłonecznionych zbiorowiskach ruderalnych i przydomowych ogrodach.

Na podstawie:
Lis J.A., Lis B., Ziaja D.J. 2012. Pentatomoidea. Część 1: Plataspidae, Thyreocoridae, Cydnidae, Acanthosomatidae, Scutelleridae. Heteroptera Poloniae 2: 145 ss.