Heterocordylus tumidicornis:
Ciało z wierzchu matowe, wydłużone, u samic nieco rozszerzone w części dystalnej, czarne, miejscami ciemnobrązowe, pokryte drobnymi, gęstymi, białymi, łuskowatymi włoskami oraz delikatnymi, krótkimi, jasnymi włoskami. Głowa czarna, pierwszy człon czułków stosunkowo krótki, czarny, drugi człon czarny, rzadko ciemnobrązowy, wyraźnie maczugowaty u obu płci pokryty gęstymi, krótkimi, ciemnymi włoskami. Trzeci człon cienki, zazwyczaj jasnobrązowy, przyciemniony często u nasady i w części apikalnej. Czwarty człon najkrótszy, zwykle jasnobrązowy. Ryjek ciemnobrązowy, sięga środkowej pary bioder. Przedplecze czarne, wydłużone, poduszeczki bardzo małe, tarczka i tarczka śródtułowia czarne, półpokrywy czarne, w części dystalnej często ciemnobrązowe, membrana ciemnoszara, użyłkowanie niezbyt dobrze widoczne. Spodnia strona ciała ciemnobrązowa, fragmentami czarna, błyszcząca, pokryta gęstymi, delikatnymi, jasnymi włoskami oraz białymi, łuskowatymi włoskami. Odnóża brązowe lub ciemnobrązowe, biodra jaśniejsze w części wierzchołkowej, stopy przyciemnione. W Polsce charakterystyczny dla ciepłolubnych zbiorowisk okrajkowych z udziałem tarniny (Prunus spinosa). Zoofitofag, spotykany też na innych gatunkach śliw, rzadziej na jabłoniach czy innych drzewach owocowych gdzie zalatuje polować na mszyce, koliszki i inne drobne owady. Gatunek ma jedno pokolenie w roku i zimuje w stadium imago, osobniki dorosłe spotykamy od końca maja do sierpnia. Długość ciała 4,2-4,8 mm.

Rysunki za Gorczyca, Herczek 2008; paramery:

Na podstawie:
Gorczyca J., Herczek A. 2008. Tasznikowate - Miridae. Podrodziny: Bryocorinae, Orthotylinae. Klucze do oznaczania owadów Polski, 18(6c): 75 ss.
Wagner E., Weber H.H. 1964. Faune de France, tom 67. Heteropteres Miridae. Paris, 593 s.